می گویند لیاقت نداشت

 دل هایم…

 مهمان ناخوانده ی قلبم…

 

 

یادم باشد بگویمت…

 هنوز هم صدقه هایم به نیت سلامتی توست…

 عازم یک سفــــــــــــــرم

 دیوار احساس من را،

 

تازه فهمیدم چرا پشت سر مرده ها آب نمی ریزند …

 

 صبر کن!!!

 

 وقتی چشمانم را روی هم می گذارم…

 

 دلم درد میکنـــــــــــــــــــــــــــــــــــد….

 گاهــی فکـر میکنم کــار تـــو “ســـــخــــت تر” از مـــن است !!

 

خواب هایم بوی تن تو را می دهد

نکند…

آن دورتر ها…

نیمه شب…

در آغوشم میگیری…!

 

 چشماشو بست و مثل هر شب انگشتاشو کشید روی دکمه های پیانو .

صدای موسیقی فضای کوچیک کافی شاپ رو پر کرد .

روحش با صدای آروم و دلنواز موسیقی , موسیقی که خودش خلق می کرد اوج می گرفت .

مثه یه آدم عاشق , یه دیوونه , همه وجودش توی نت های موسیقی خلاصه می شد .

هیچ کس اونو نمی دید .

همه , همه آدمایی که می اومدن و می رفتن.

همه آدمایی که جفت جفت دور میز میشستن و با هم راز و نیاز می کردن فقط براشون شنیدن یه موسیقی مهم بود .

از سکوت خوششون نمیومد .

اونم می زد .

غمناک می زد , شاد می زد , واسه دلش می زد , واسه دلشون می زد .

چشمش بسته بود و می زد .

صدای موسیقی براش مثه یه دریا بود .

بدون انتها , وسیع و آروم .

یه لحظه چشاشو باز کرد و در اولین لحظه نگاهش با نگاه یه دختر تلاقی کرد .

یه دختر با یه مانتوی سفید که درست روبروش کنار میز نشسته بود .

تنها نبود … با یه پسر با موهای بلند و قد کشیده .

چشمای دختر عجیب تکونش داد … یه لحظه نت موسیقی از دستش پرید و یادش رفت چی داره می زنه .

چشماشو از نگاه دختر دزدید و کشید روی دکمه های پیانو .

احساس کرد همه چیش به هم ریخته .

دختر داشت می خندید و با پسری که روبروش نشسته بود حرف می زد .

سعی کرد به خودش مسلط باشه .

یه ملودی شاد رو انتخاب کرد و شروع کرد به زدن .

نمی تونست چشاشو ببنده .

هر چند لحظه به صورت و چشای دختر نگاه می کرد .

سعی کرد قشنگ ترین اجراشو داشته باشه … فقط برای اون .

دختر غرق صحبت بود و مدام می خندید .

و اون داشت قشنگ ترین آهنگی رو که یاد داشت برای اون می زد .

یه لحظه چشاشو بست و سعی کرد دوباره خودش باشه ولی نتونست .

چشاشو که باز کرد دختر نبود .

یه لحظه مکث کرد و از جاش بلند شد و دور و برو نگاه کرد .

ولی اثری از دختر نبود .

نشست , غمگین ترین آهنگی رو که یاد داشت کشید روی دکمه های پیانو .

چشماشو بست و سعی کرد همه چیزو فراموش کنه .

….

شب بعد همون ساعت

وقتی که داشت جای خالی دختر رو نگاه می کرد دوباره اونو دید .

با همون مانتوی سفید

با همون پسر .

هردوشون نشستن پشت همون میز و مثل شب قبل با هم گفتن و خندیدن .

و اون برای دختر قشنگ ترین آهنگشو ,

مثل شب قبل با تموم وجود زد .

احساس می کرد چقدر موسیقی با وجود اون دختر براش لذت بخشه .

چقدر آرامش بخشه .

اون هیچ چی نمی خواست .. فقط دوس داشت برای گوشای اون دختر انگشتای کشیده شو روی پیانو بکشه .

دیگه نمی تونست چشماشو ببنده .

به دختر نگاه می کرد و با تموم احساسش فضای کافی شاپ رو با صدای موسیقی پر می کرد .

شب های متوالی همین طور گذشت .

هر روز سعی می کرد یه ملودی تازه یاد بگیره و شب اونو برای اون بزنه .

ولی دختر هیچ وقت حتی بهش نگاه هم نمی کرد .

ولی این براش مهم نبود .

از شادی دختر لذت می برد .

و بدترین شباش شبای نیومدن اون بود .

اصلا شوقی برای زدن نداشت و فقط بدون انگیزه انگشتاشو روی دکمه ها فشار می داد و توی خودش فرو می رفت.

سه شب بود که اون نیومده بود .

سه شب تلخ و سرد .

و شب چهارم که دختر با همون پسراومد … احساس کرد دوباره زنده شده .

دوباره نت های موسیقی از دلش به نوک انگشتاش پر می کشید و صدای موسیقی با قطره های اشکش مخلوط میشد .

اون شب دختر غمگین بود .

پسربا صدای بلند حرف می زد و دختر آروم اشک می ریخت .

سعی کرد یه موسیقی آروم بزنه … دل توی دلش نبود .

دوست داشت از جاش بلند شه و با انگشتاش اشکای دخترو از صورتش پاک کنه .

ولی تموم این نیازشو توی موسیقی که می زد خلاصه می کرد .

نمی تونست گریه دختر رو ببینه .

چشماشو بست و غمگین ترین آهنگشو به خاطر اشک های دختر نواخت .

…

همه چیشو از دست داده بود .

زندگیش و فکرش و ذکرش تو چشمای دختری که نمی شناخت خلاصه شده بود .

یه جور بغض بسته سخت

یه نوع احساسی که نمی شناخت

یه حس زیر پوستی داغ تنشو می سوزوند .

قرار نبود که عاشق بشه …

عاشق کسی که نمی شناخت .

ولی شده بود … بدجورم شده بود .

احساس گناه می کرد .

ولی چاره ای هم نداشت … هر شب مثل شب قبل مثل شب اول … فقط برای اون می زد .

…

یک ماه ازش بی خبر بود .

یک ماه که براش یک سال گذشت .

هیچ چی بدون اون براش معنی نداشت .

چشماش روی همون میز و صندلی همیشه خالی دنبال نگاه دختر می گشت .

و صدای موسیقی بدون اون براش عذاب آور بود .

ضعیف شده بود … با پوست صورت کشیده و چشمای گود افتاده …

آرزوش فقط یه بار دیگه

دیدن اون دختر بود .

یه بار نه … برای همیشه .

اون شب … بعد از یه ماه … وقتی که داشت بازم با چشمای بسته و نمناکش با انگشتاش به پیانو جون می داد دختر

با همون پسراز در اومد تو .

نتونست ازجاش بلند نشه .

بلند شد و لبخندی از عمق دلش نشست روی لباش .

بغضش داشت می شکست و تموم سعیشو می کرد که خودشو نگه داره .

دلش می خواست داد بزنه … تو کجایی آخه .

دوباره نشست و سعی کرد توی سلولای به ریخته مغزش نت های شاد و پر انرژی رو جمع کنه و فقط برای ورود اون

و برای خود اون بزنه .

و شروع کرد .

دختر و پسرهمون جای همیشگی نشستن .

و دختر مثل همیشه حتی یه نگاه خشک و خالی هم بهش نکرد .

نگاهش از روی صورت دختر لغزید روی انگشتای اون و درخشش یک حلقه زرد چشمشو زد .

یه لحظه انگشتاش بی حرکت موند و دلش از توی سینه اش لغزید پایین .

چند لحظه سکوت توجه همه رو به اون جلب کرد و خودشو زیر نگاه سنگین آدمای دور و برش حس کرد .

سعی کرد دوباره تمرکز کنه و دوباره انگشتاشو به حرکت انداخت .

سرشو که آورد بالا نگاهش با نگاه دختر تلاقی کرد .

- ببخشید اگه میشه یه آهنگ شاد بزنید … به خاطر ازدواج من و سامان …. امکان داره ؟

صداش در نمی اومد .

آب دهنشو قورت داد و تموم انرژیشو مصرف کرد تا بگه :

- حتما ..

یه نفس عمیق کشید و شاد ترین آهنگی رو که یاد داشت با تموم وجودش

فقط برای اون

مثل همیشه

فقط برای اون زد

اما هیچکس اونشب از لا به لای اون موسیقی شاد

نتونست اشک های گرم اونو که از زیر پلک هاش دونه دونه می چکید ببینه

پلک هایی که با خودش عهد بست برای همیشه بسته نگهشون داره

دختر می خندید

پسر می خندید

و یک نفر که هیچکس اونو نمی دید

آروم و بی صدا

پشت نت های شاد موسیقی

بغض شکسته شو توی سینه رها می کرد.

 

 منتظر لحظه ای هستم که دستانت را بگیرم در چشمانت خیره شوم 

دوستت دارم را بر لبانم جاری کنم منتظر لحظه ای هستم که در کنارت 
بنشینم سر رو شونه هایت بگذارم....از عشق تو.....از داشتن 
تو...اشک شوق ریزم منتظر لحظه ی مقدس که تو را در آغوش 
بگیرم بوسه ای از سر عشق به تو تقدیم کنم وبا تمام 
وجود قلبم وعشقم را به تو هدیه کنم اری من تورا دوست دارم 
وعاشقانه تو را می ستایم

 

 

من شمع جان گدازم ، تو صبح جان فزایی / سوزم گرت نبینم ،

 

 

 

میرم چو رخ نمایی

 

 

 

نزدیک این چنینم ، دور آن چنان که گفتم / نه تاب وصل دارم ،

 

 

نه طاقت جدایی
.
.

 

.
خودش اول نگاهم کرد خدایا / به صد خواهش صدایم کرد خدایا

 

 

 

 

گناه این جدایی گردن اوست / که او آخر رهایم کرد خدایا
.
.

 

.
یک دو سه را شمردم تک تک / آهسته به دنبال تو رفتم با

شک

 

 

 

وقتی بزرگ شدم فهمیدم / تمرین جداییست قایم باشک !
.
.

 

.
من و یک لحظه جدایی ؟ نتوانم !!! بی تو من زنده نمانم

 

 

 

 

حالا بدان تو که رفتی در حسرت بازگشت / یک آسمان اشک

 

 

 

آن شب در کوچه پاشیده بودم

 

 

هرگز پشیمان نگشتم از انتخاب تو هرگز / رفتی که شاید بدانم

 

 

بیهوده رنجیده بودم

.
.
همیشه تو را در نفس هایم احساس می کردم ، تو همیشه

 

 

 

 

همراه من بودی ! علت جدایی تو از من ، من بودم !!!
.
.

 

میگن برای عاشق جهنمم بهشته / براش فقط جدایی تقدیر و

 

 

 

 

سرنوشته
.
.
آسمون و ماه نقرش با یه عالمه ستاره / شاهدن که این بریدن

 

 

 

دیگه برگشتی نداره

.
.
چو نی می نالم از داغ جدایی / دریغا ای نسیم آشنایی

 

 

 

چنان گشتم غبار آلود غربت / که نشناسم که خود بودم کجایی
.
.
تو پشیمون شدی و من ، دیگه صندوقچه ی دردم / سخته اما

 

 

 

باورش کن ، من دیگه برنمیگردم
.
.
به لب های تو می سازم کلامی / سرود آشنایی یا سلامی

 

 

 

 

ندارم جز غم عشق تو در سر / ولی افسوس ها از من جدایی
.
.
مرا اینگونه باور کن ، کمی تنها کمی بی کس / کمی از یادها

 

 

 

رفته ، خدا هم ترک ما کرده
.
.
تویی درد من و درمانم از تو / سرآغازم ز تو ، پایانم از تو

 

 

 

 

چنین که می دوی در رگ رگ من / جدا کی می کند هجرانم از تو ؟

 

 

خدا دیگر کجا رفته ؟ نمیدانم مرا آیا گناهی هست ؟ / که شاید

 

 

 

 

هم به جرم آن ، غریبی و جدایی هست
.
.
عقل گفت که دشوارتر از مردن چیست ؟ عشق گفت فراق از

 

 

 

همه دشوارتر است

.
.
ستاره در هوا می بینم امشب / زمین در زیر پا می بینم امشب

 

 

 

خدایا مرگ ده تا جان سپارم / که یار خود جدا می بینم امشب
.
.
گرچه با درد فراق تو کنار آمد دلم / یک دمی بی یاد عشق و

 

 

 

خاطراتت نیستم
.
.
نمیدونم که چجوری فکر کنم تو رو ندارم / آخه تو سنگ صبوری

 

 

، چجوری دووم بیارم ؟

 

 

واسه من سخته جداییت ، بی تو دنیایی ندارم / زندگیم تیره و

 

 

تاره ، بی تو فردایی ندارم

 

 

 دختری بود نابینا که از خودش تنفر داشت

 

 

نه فقط از خود ، بلکه از تمام دنیا تنفر داشت اما یکنفر را

 

 

دوست داشت

 

 

“ دلداده اش را “  با او چنین گفته بود :

 

« اگر روزی قادر به دیدن باشم حتی اگر فقط برای

 

 

یک لحظه بتوانم دنیا را ببینم عروس تو و رویاهای تو خواهم شد »

و چنین شد که آمد آن روزی که یک نفر پیدا شد

 

 

که حاضر شود چشمهای خودش را به دختر نابینا بدهد

 

 

و دختر آسمان را دید و زمین را ، رودخانه ها و درختها را

 

 

آدمیان و پرنده ها را و نفرت از روانش رخت بر بست

 

 

دلداده به دیدنش آمد و یاد آورد وعده دیرینش شد :

 

 

« بیا و با من عروسی کن ببین که سالهای سال منتظرت

 

مانده ام »

 

دختر برخود بلرزید و به زمزمه با خود گفت :

 

 

« این چه بخت شومی است که مرا رها نمی کند ؟ »

 

 

دلداده اش هم نابینا بود

 

 

و دختر قاطعانه جواب داد : قادر به همسری با او نیست

 

 

دلداده رو به دیگر سو کرد که دختر اشکهایش را نبیند

 

 

و در حالی که از او دور می شد گفت

 

 

 

« پس به من قول بده که مواظب چشمانم باشی . . .»

میخواهی بروی؟

خب برو...

انتظار مرا وحشتی نیست

شبهای بی قراری را هیچوقت پایانی نخواهد بود

برو....

برای چه ایستاده ای؟

 

به جان سپردن کدامین احساس لبخند میزنی؟

برو....

تردید نکن

نفس های اخر است

نترس برو...

احساسم اگر نمیرد...بی شک مابقی روزهای بودنش را بر روی صندلی چرخداربی تفاوتی خواهد نشست

برو...

یک احساس فلج تهدیدی برای رفتنت نخواهد بود

پس راحت برو...

مسافری در راه انتظارت را میکشد

طفلک چه میداند که روحش سلاخی خواهد شد؟

برو...

فقط برو...

حالا که دست هایت چتر نمی شوند

حالا که نگاهت ستاره نمی بارد

حالا که خانه ای برای ما شدن نداریم

از کاغذ شعرهایم اتاقی میسازم

تا اوار تنهایی برسرم نریزد

و ارامش خیالت خیس اشک هایم نشود